نگاهی به ریسک در کتاب کشف ثروت دکتر سلیمانی (مفهوم ریسک در سرمایه گذاری)

مصاحبه کاری بشدت متفاوت بود

همه چیز فراتر از عالی پیش رفته بود و من باید از اعماق جانم شادی را احساس می‌کردم، اما نمی‌دانم از هیجانم بود یا اضطراب. فکرم درگیر شده بود که آیا من برای این کار ساخته شده‌ام؟ از همان روز مصاحبه از من خواستند که کارم را شروع کنم. یعنی تا این حد من مورد تایید مدیر عامل واقع شده بودم که حتی گزینه‌های دیگر را بررسی نکردند؟

اولین بار که وارد مجموعه شده بودم، موج آدم‌ها برایم بشدت عجیب بود. تا مدت‌ها این موج با من بود و ترجیح می‌دادم سرم را در لاک خودم فرو کنم و به کسی نزدیک نشوم. حرف‌ها را می‌شنیدم و انگار نمی‌شنیدم…
آنچنان مصاحبه من شگفت‌انگیز بود که همه فکر می‌کردند نسبت نزدیکی با مدیرعامل مجموعه دارم.
هیاهوی درون ذهنم تلاش می‌کرد که مرا مجاب کند که باید بمانم. ندای درونم اما فقط یک جمله را مدام تکرار می‌کرد:
«تو به این مکان تعلق نداری! برو… موج تو با این آدم‌ها متفاوته…»
آدم‌های انگشت‌شماری بودند که موج یکسانی با من داشتند، اما تحت تاثیر محیط و شرایط ترجیح داده بودند خودشان را تغییر دهند و انکار کنند…

اما ترس‌های ذهنم چیزهای دیگری می‌گفت:
«نکنه فکر کنن ترسیدی؟ باید مقاومت کنی… اولشه، صبوری کن… نکنه خیلی سخت باشه و کم بیاری… نکنه نتونی از پسش بر بیای…»
من برای کار و پول نرفته بودم، برای کمک رفته بودم…

و این هدف کمک کردن تنها انگیزه من بود که بتوانم با موج و حتی ندای درونم مقابله کنم…
یک مقابله ساده نه، یک جنگ واقعی…

کم‌کم من جزئی از مجموعه شده بودم. در عرض کمتر از چند ماه تبدیل شده بودم به یکی از موثرترین نیروهای مجموعه. تمام ساعتم را کار می‌کردم و تلاش می‌کردم چیزهای جدید یاد بگیرم. حتی زمان استراحتم را هم ترجیح می‌دادم به کارم مشغول باشم. به عنوان عضو تازه، بقیه افراد از روی زرنگی کارهایشان را گردن من می‌انداختند و با اینکه می‌دانستم مسئولیت من چیز دیگری است، با روی باز استقبال می‌کردم. حتی خودم کارهای بقیه را به عهده می‌گرفتم و برخلاف بیشتر آدم‌های آنجا که از کار کردن رنج می‌بردند، من از کار کردن لذت می‌بردم. وقتی کار می‌کردم، چشمانم برق می‌زد… من باید هشت ساعتم را کار می‌کردم و مسئولیت من اگر تمام تمرکزم را روی کار می‌گذاشتم، نهایتاً چهار ساعت زمان می‌برد و چهار ساعت باقی‌مانده را تلاش می‌کردم هر جا که کمکی لازم باشد حضور داشته باشم… حتی گاهی بیشتر از هشت ساعت هم می‌ماندم…

این روند با چالش‌های بسیار زیادی که تک‌تکشان برای من لذت‌بخش بود، حدود دو سال طول کشید. در طول این دوسال من فضای خشک و رسمی مجموعه را به فضایی نسبتا گرم تبدیل کرده بودم. من قانون مجموعه را نقض نمی‌کردم، اما به سبک خودم قانون را تا حدودی تغییر داده بودم. فقط کار خاصی نمی‌کردم، فقط خودم بودم…
ندای درونم اما همچنان آن یک جمله را تکرار می‌کرد و به من گوشزد می‌کرد که تو به هدف‌گذاری که کرده بودی رسیده‌ای و وقت رفتن است. دیگر بهانه‌ای برای ماندن نبود، باید می‌رفتم.
ذهنم و احساسم در مقابلم ایستاده بودند:
«تو اینجا را دوست داری… کجا می‌خواهی بروی؟
کاری بهتر از این؟ اینجا همه تو را دوست دارند. نامه ارتقا رتبه‌ام را دو روز قبل از رفتنم نوشته بودند. رفتنم عاقلانه به نظر نمی‌رسید، اما من باید ریسک می‌کردم…»
همه می‌خواستند بمانم، هیچ کس راضی به رفتنم نبود.